در عصر حاضر بهکارگیری فنـاوریهای جدید در رشتههای گوناگون و بهویژه ایجاد همکاری مشترک در تمامی رشتهها، سبب پیشرفت و خدمترسانی روزافزون به بشر شده است. بهکارگیری روشهای زیستفنّاوری در حکم فنّاوریهای سبز و پایدار، عرصهای جدید در مهندسی عمران و در گرایشهای گوناگون، بهویژه در رشتۀ مهندسی ژیوتکنیک، ایجاد کرده است. در کتاب روشهای زیستفناوری برای پایدارسازی کنارۀ آبراههها، به استفاده از گیاهان بهمنزلۀ روشی زیستفناورانه، برای محافظت از حاشیۀ رودخانه و کنترل فرسایش آن اشاره شده است که در کشورهای متمدن سابقۀ دیرین دارد. در حال حاضر زیستفنّاوری یکی از مهمترین محورهای هایتک در کشورهاست و ارتقای زیستفنّاوری یکی از اساسیترین شاخصهای تعیینکنندۀ توسعه در شاخههای گوناگون علمی محسوب میشود. کشور ایران، با دراختیار داشتن تنوع گستردۀ اقلیمی، جغرافیایی و منابع طبیعی اولیه در خشکی، دریا و الگوی منحصربهفرد ژنتیکی در تمامی زمینههای انسانی، گیاهی و جانوری (بهطوریکه به گفتۀ برخی دانشمندان علم ژنتیک، ارزش اقتصادی برخی از این ذخایر ژنتیکی از ذخایر معدنی و نفت بهمراتب بیشتر است)، از غنیترین و مناسبترین کشورهای جهان برای دستیابی به فنّاوریهای حاصل از منابع زیستی است. روشهای مهندسی زیستفناوری (مهندسی زیستی) در علم مهندسی عمران و بهویژه گرایش ژیوتکنیک که در این کتاب خلاصه شده، بیشتر بهواسطۀ آزمونوخطا توسعه یافتهاند و مبتنی بر تجربۀ عملی بلندمدتاند. این شیوههای «نرم» مهندسی امکاناتی را برای تکمیل، بهبود یا حتی در برخی موارد جایگزینی سازههای سنتی سختگیرانه فراهم میآورند، همانند اجرای سنگریزی یا گابیون. همچنین ازنظر محیطزیستی روشهای مناسبتری را برای ایجاد پایداری در حاشیه رودخانهها ارایه میدهند که در عین حال کاربری زمین و مقررات ایمنی را فراهم میکند. اگرچه این کتاب درباره مهمترین روشهای ساخت زیستفناورانه در حفاظت از حاشیۀ رودخانهها و ترمیم حوضۀ آبخیز در اروپای مرکزی است، اما باتوجه به تنوع زیستی در ایران نیز کاربرد دارد و برای رشتههای مهندسی معدن، بیوتکنولوژی، مهندسی مشاور و همچنین موسسههای پیمانکاری ژیوتکنیک و دانشجویان و استادان فعال در این عرصهها کاربردی و سودمند است.,