سبک را میتوان تاثیرگذارترین عامل در شکلگیری ساختار نثر در نظر گرفت، به طوری که نه تنها باعث تغییر شیوۀ نگارش میشود، بلکه ساختار زبانی و حتی زبان انتقال مطلب خاص را در دو قالب روایتی ادبی یا گزارشی غیرداستانی نیز تحت تاثیر قرار میدهد. غالباً، سبکشناسی را همسنگ زبانشناسی متون ادبی میدانند و بر این اساس از ظرافتهای روایی داستان و یا شیوههای انتقال مشاهدات و مکاشفات، به طور مثال در سفرنامه،که اصالتاً به مثابۀ آستانۀ میان ادبیات داستانی و غیرداستانی است، عبور میشود. این کتاب با معرفی سبکهای شناختهشده در آثار منثور زبان و ادبیات انگلیسی سعی دارد ابتدا مخاطب دانشگاهی را با گسترهای وسیعتر از سبکهای معمول آشنا کند، و سپس افق در حال گسترش داستانپردازی و نگارش را برای وی به تصویر بکشد. بر این اساس، این کتاب با بررسی سبکهای روایی کلاسیک، و سپس جدید و در حال توسعه در هر دو جهان ادبیات داستانی و غیرداستانی از جمله دفتر خاطرات فردی، شرح حال و خاطرهنگاری، خودنگاری و زندگینامههای واقعی و تخیلی، علوم انسانی دیجیتال، ادبیات و رمان عصبشناختی، ادبیات ملی و ادبیات فردی و زبان و هویت، از سویی با نگاهی پژوهشمحور سبک را به مثابۀ عاملی که باعث از بین رفتن یا دوچندان کردن حظ خواندن میشود واکاوی میکند؛ و از سوی دیگر، با ارایهای عملگرا، مباحث جدید و پیشین را در قالب تمرینهای گوناگون برای مخاطب به ابزاری مانا تبدیل میکند.,