همگرایی علوم در عرصه های گوناگون علمی مرهون نقاط اشتراکی است که به رغم تفاوتهای ظاهری به مثابه پلی دو رشته یا حوزه متفاوت را به یکدیگر پیوند میدهد. انسجام و پیوند حاصل از نگرش همگرایی علوم موجب بروز همافزایی و در نتیجه افزایش سطح کیفی و کمی بهره وری می شود. به عبارت دیگر، در این نگرش با استفاده از مشابهتها و وجوه مستعد تعامل یک حوزه علمی با حوزه دیگر، امکان اتصال دو حوزه را مورد توجه قرار داده و از بنیه مضاعفی برای پیشبرد اهداف علمی استفاده میشود. در این رهگذار عشق، مهندسی و مدیریت از جمله شاهدان مثالی هستند که در عین تفاوتهای احساسی و محیطی میتوان مشوق ترویج ایده همگرایی به حسابشان آورد. مبنای حرکت و پویایی، شکوفایی و تعالی، و انگیزش و تحول در بسیاری از موارد عشق است، عشقی که ارزش است و مهندسی آن مهندسی ارزش.