مهم ترین پرسش های مطرح در این کتاب عبارت است از: به سبب تضاد منافع و مانع تراشی از سوی یک یا دو عضو اصلی، آیا امکان حضور ایران در این سازمان سخت و دشوار (سهل و ممتنع) خواهد بود؟ آیا در دهه اخیر توسعه روابط تجاری ایران با سازمان همکاری شانگهای منجر به توسعه تجارت خارجی ج. ا. ایران شده است؟ از آنجا که سازمان شانگهای اساسا یک پیمان نظامی- امنیتی است تا یک پیمان صرفا اقتصادی و تجاری، آیا ایران از عضویت در این سازمان از منافع تجاری برخوردار خواهد شد؟ روش مطالعه کتاب حاضر مبتنی بر بررسی اسناد و ترجمه متون، مطالعه تطبیقی و محاسبه برخی شاخص های مرتبط با کارآیی منطقه گرایی و توسعه تجارت است. اعضای رسمی این موافقت نامه شامل شش کشور چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان و عضو ناظر ایران است که برای دوره 2006-1991 و روند تغییرات طی آن دوره مطالعه می شود.,