حاشیه و تعلیقهنویسی بر متون، سابقهای بسیار طولانی در تاریخ فرهنگ و علم و ادب ایران دارد که متکی بوده است بر طرز تعلیم و تعلم ایرانی – اسلامی، به ویژه که پس از حملات مغول به علت انقطاع ناگزیر علمی در اکثر زمینهها و بنا به دلایلی از جمله فقدان رجال علمی بزرگ در عرصههای مختلف، نابودی کتابهای بیشمار، تخریب شهرها و مراکز عمده فرهنگی مهاجرت خانوادههای موثر از مناطق بومی و غیره، حاشیهنویسی بر آثار پیشینیان روایی بیشتری یافته است. این موضوع البته خود یکی از راههای ادامه علوم و فنون میتوانست باشد که به منظورهای متفاوت، نظیر تایید، تکمیل و تتمیم، نقد و توضیح، شرح و نگاه رد و انتقاد همراه بوده و لذا حاصل این وضعیت تعلیمی، نوشته شدن صدها رساله و کتاب در شرح و توضیح متون و تحشیه و تعلیقههای بسیار متنوع در زمیندهای علمی، دینی و عقیدتی، ادبی و تاریخی بوده است. ورود به تاریخ تحشیه متون، کاری است بسیار دشوار، دامنهدار و نیازمند به تفحص و تحقیق طولانی و به سبب تنوع موضوعات و تالیفات، تحقیقاً از عهده یک تن خارج است و پژوهشی با برنامه و گروهی - تخصصی را میطلبد. اما نگاهی مختصر و کوتاه بر روند حاشیه نویسی و تعلیقهنگاری بر متون فارسی در قرن اخیر، خود داستان دیگری است که در این کتاب اندکی بدان پرداخته می شود.,