تاریخ آسیب شناسی به اولین کاربردهای روش علمی در زمینه پزشکی برمی گردد. پیشرفتی که در قرون وسطی، طی دوران طلایی اسلامی و در اروپای غربی طی رنسانس ایتالیا شکل گرفت. آراسیستراتوس، پزشک یونانی در نیمه اول قرن سوم قبل از میلاد، را باید بنیان گذار کالبدشناسی مقایسه ای و تشریح آسیب شناختی دانست. او نه تنها به تشریح انسان بلکه به تشریح جانوران زنده اقدام کرد و بر روی جانوران آزمایش های فراوانی انجام داد. کشفیات مهم او مربوط به سیستم های عصبی و گردش خون است. رودولف ویرشو (1902-1821)، پزشک، آسیب شناس، سیاستمدار و تاریخ دان آلمانی، به عنوان پدر آسیب شناسی میکروسکوپی شناخته میشود. از مهمترین تاثیرات ویرشو در علم طب، تاکید او به دانشجویان برای استفاده از میکروسکوپ بود و معروف است که ویرشو همیشه به دانشجویان اصرار می کرد «نگرش میکروسکوپی» داشته باشند. یکی از شاگردان ویر شو، ژولیوس کونهیم (1884-1839)، تکنیکهای هیستولوژی را با دستکاری های تجربی برای مطالعات آماس ادغام کرد که وی را تبدیل به یکی از اولین پاتولوژیست های تجربی نمود. کونهیم همچنین از پیشکسوتان کاربرد برش های انجمادی است.,