ترکیب «اخلاق حرفه ای در تعلیم و تربیت» می تواند گویای چند موضوع گوناگون باشد. اگر بواسطه واژه «حرفه» در این عنوان نبود، یعنی اگر با عنوانی نظیر «اخلاق در تعلیم و تربیت» مواجه گردیم، شاید چندین موضوع در ذهن متبادر شود. واژه «اخلاق» تداعی گر صفاتی نظیر صداقت، اخلاص، صبر، ریا، غیبت، تمسخر و غیره است و واژه «تعلیم و تربیت» یادآور جریانی که ناظر بر رشد و پرورش و شکوفایی استعدادهای انسان در ابعادی نظیر جسمانی، عقلانی، عاطفی، اجتماعی و اخلاقی می باشد. از چنین منظری، شاید اولین موضوعی در این خصوص که به ذهن مخاطب متبادر می گردد این معنا است که معلم و مربی -که می توانند شخص واحد باشند- در تلاشاند که صفات اخلاقی خوب که به بعضی از آنها اشاره شد در متعلم و متربی پرورش یابند و در رفتار او ظاهر گردند و صفات سوی اخلاقی در متعلم و متربی -که این دو نیز می توانند شخص واحد باشند- فرصت جوانه زدن و آشکار شدن در رفتار وی را پیدا ننمایند. این چنین جریانی می تواند دامنه عمر و زندگی را در تمامی زمان ها و مکان ها در بر گیرد و هرگز محدود به زمان و مکان خاص همچون ایام حضور در مدرسه و دانشگاه نشود. بر این اساس، نه تنها تعلیم و تربیت رسمی مد نظر واقع می گردد بلکه تعلیم و تربیت غیر رسمی نیز کاملا مطمح نظر قرار می گیرد. به عبارت دیگر، عملکرد و وظایف پدر و مادری که در تلاش اند چنان واقعه خوشایندی در مورد فرزندشان رخ دهد و در پرتو تعلیم و تربیت بخردانه خویش فرزندشان فردی متخلق بار آید که صفات پسندیده در او رسوخ یابد و رفتارهای متناسب با چنان صفاتی از او سر زند، و از سوی دیگر صفات ناپسند در وی رخ ننمایند و از او رخت بربندند و در رفتارش ظاهر نگردند در قلمرو اخلاق در تعلیم و تربیت» و «تربیت اخلاقی» قابل بررسی است.,